کاشت ابرو، روشی پیشرفته و علمی برای بازگرداندن تراکم و فرم طبیعی ابروهاست. این تکنیک با استفاده از پیوند فولیکول‌های مو، امکان جایگزینی یا ترمیم ابروهای از دست‌رفته را به شیوه‌ای کاملاً طبیعی و ماندگار فراهم می‌کند. افرادی که به‌دلیل ژنتیک، بیماری یا آسیب دچار ریزش ابرو شده‌اند، می‌توانند با انتخاب این روش، ظاهر صورت خود را به شکلی چشمگیر بهبود دهند و نتایجی نزدیک به ابروهای طبیعی خود تجربه کنند.
اولین گزارش‌های مرتبط با پیوند ابرو به اواسط قرن بیستم بازمی‌گردد. پیشرفت‌های فناوری در برداشت و کاشت واحدهای فولیکولی در دهه‌های اخیر، موجب ارتقای نتایج عملکردی و زیبایی‌شناختی این روش شده است. توسعه میکروسکوپ جراحی و ابزارهای برداشت فولیکولی در دهه ۱۹۹۰، به شکل‌گیری روش‌های مدرن کاشت ابرو انجامید.
| دوره زمانی | توضیح |
|---|---|
| اوایل قرن بیستم | اولین گزارش‌ها از پیوند کامل نوارهای مو (strip grafting) به ناحیه ابرو در حوزه جراحی بازسازی آسیب‌های ناشی از سوختگی منتشر شد، اما نتایج طبیعی نبودند و اسکار قابل مشاهده داشتند . |
| ۱۹۳۹ – ژاپن | دکتر اوکودا از فولیکول‌های جداشده به‌همراه پوست با ضخامت کامل برای پیوند به ابرو و مژه استفاده کرد؛ پایه‌گذار روش فولیکولی مدرن . |
| دهه ۱۹۵۰ – غرب (دکتر اُرنترِیخ) | معرفی نظریه “حاکمیت دهنده مؤثر” (Donor Dominance) و استفاده موفق از گرافت‌های آزاد برای طاسی؛ از آن به بعد روش کاشت فولیکولی رواج یافت . |
| دهه ۱۹۸۰–۱۹۹۰ | ظهور تکنیک FUT با به‌کارگیری میکروسکوپ و جداسازی واحدهای فولیکولی برای نتایج دقیق‌تر و طبیعی‌تر . |
| اوایل ۲۰۰۰ | ایجاد روش FUE: برداشت تک‌تک فولیکول‌ها بدون برش خطی، کاهش اسکار و بهبود دوران نقاهت . |
| دهه اخیر | ورود فناوری پیشرفته: کاشت با ربات و هدایت هوش مصنوعی برای دقیق‌ترین جهت و تراکم، و نیز ابزارهای MINIpunch و simulations سه‌بعدی . |
کاشت ابرو بر پایه انتقال واحدهای فولیکولی (Follicular Units) از ناحیه دهنده به منطقه ابرو انجام می‌شود. انتخاب تکنیک مناسب بر اساس شرایط بانک مو، ویژگی‌های پوست، وسعت ناحیه گیرنده و اهداف درمانی صورت می‌گیرد. مهم‌ترین روش‌های مورد استفاده عبارت‌اند از:
در این تکنیک، یک نوار باریک از پوست حاوی فولیکول‌های مو معمولاً از ناحیه پس‌سر برداشته می‌شود. فولیکول‌ها در شرایط استریل و تحت بزرگنمایی میکروسکوپی از بافت جدا، مرتب و آماده پیوند می‌شوند. سپس با ایجاد شکاف‌های ظریف و زاویه‌دار در ناحیه ابرو، فولیکول‌ها با رعایت جهت و خواب طبیعی مو کاشته می‌شوند. این روش امکان برداشت حجم بالای گرافت را فراهم می‌کند، اما ممکن است اسکار خطی در ناحیه دهنده باقی بگذارد.
در این روش، استخراج فولیکول‌ها به‌صورت تکی با استفاده از پانچ‌های میکروسکوپی (قطر ۰٫۷ تا ۱ میلی‌متر) از ناحیه دهنده انجام می‌شود. گرافت‌ها پس از آماده‌سازی به ناحیه ابرو پیوند زده می‌شوند. FUE کم‌تهاجمی‌تر است، اسکار نقطه‌ای و غیرقابل رویت به‌جا می‌گذارد و دوران نقاهت کوتاه‌تر دارد. این تکنیک دقت بالاتری در تطابق جهت مو و خطوط ابرو ایجاد می‌کند و معمولاً روش منتخب برای کاشت ابروهای ظریف و طبیعی است.
تکنولوژی‌های جدید مانند SUT و برداشت مکانیزه/رباتیک، بهبود دقت و کاهش آسیب فولیکولی را هدف قرار داده‌اند. در این روش‌ها برداشت و کاشت فولیکول‌ها با دستگاه‌های خودکار و حداقل دخالت دست انجام می‌شود. همچنین میکروپانچ‌های با قطر بسیار کم و کنترل دقیق زاویه ورود، احتمال آسیب حرارتی و مکانیکی فولیکول‌ها را به حداقل می‌رساند. این تکنیک‌ها مناسب بیماران با بانک موی محدود و کسانی است که به نتیجه‌ای با دقت بالا و حداقل اسکار نیاز دارند.
ابرو از یک قوس مویی با توزیع خاص بر روی برجستگی استخوانی سوپرااوربیتال (supraorbital ridge) تشکیل شده است. واحد اصلی سازنده ابرو، فولیکول موی ترمینال است که به صورت دسته‌ای و با جهت، زاویه و تراکم معین در ناحیه فوقانی اربیتال رشد می‌کند. پوست ناحیه ابرو نسبتاً نازک و دارای شبکه‌ای غنی از عروق سطحی و اعصاب حسی است. اپیدرم این ناحیه ضخامت متوسط دارد و غدد چربی در این بخش فراوان‌تر از پوست سایر نقاط صورت هستند که در چربی‌رسانی و محافظت فولیکول نقش دارند.
موهای ابرو به طور متوسط در سه بخش تقسیم می‌شوند:
۱. Head (سر ابرو):قسمت داخلی که موها عمودی‌تر و نسبتاً پراکنده هستند.
۲. Body (بدنه ابرو):میانه ابرو که بیشترین تراکم و موازی‌ترین جهت را داراست.
۳. Tail (دم ابرو): بخش انتهایی که موها نازک‌تر و جهت آنها به سمت پایین و خارج است.
زاویه خروج موها از پوست در ناحیه ابرو بسیار کم (۵ تا ۱۵ درجه) است؛ این ویژگی برای دستیابی به ظاهر طبیعی در کاشت ابرو اهمیت حیاتی دارد.
فولیکول موی ابرو از نوع ترمینال با قطر ۰.۰۳ تا ۰.۰۹ میلی‌متر است که عمدتاً واحدهای تک‌تایی یا حداکثر دوتایی دارد. فولیکول‌های موی ناحیه پس‌سر و پشت گوش نیز از نوع ترمینال بوده، اما تفاوت‌هایی از نظر سرعت رشد، سیکل رشد و ضخامت با موهای طبیعی ابرو دارند.
سیکل رشد موهای ابرو کوتاه‌تر از موی سر است و عمدتاً شامل سه فاز می‌شود:
درصد فولیکول‌های مو در فاز آناژن در ابرو به طور طبیعی کمتر از موی سر است (حدود ۱۰–۱۵٪)، که همین عامل موجب رشد کوتاه‌تر و تراکم محدودتر ابروها می‌شود.
ابرو عمدتاً از شاخه‌های شریان سوپراتروکلئار و سوپرااربیتال تغذیه می‌شود. عصب‌دهی حسی از شاخه‌های عصب تریژمینال (عصب چشمی – ophthalmic nerve) تأمین می‌گردد. این عروق و اعصاب در حین برداشت و کاشت فولیکول‌ها باید به دقت محافظت شوند تا خطر نکروز بافتی و اختلالات حسی به حداقل برسد.
شناخت دقیق آناتومی ابرو برای تعیین محل برداشت و زاویه کاشت فولیکول‌ها ضروری است. تفاوت سیکل رشد، زاویه و جهت رویش فولیکول‌ها در نواحی مختلف ابرو و ناحیه دهنده، باید در حین طراحی خطوط و پیوند مورد توجه قرار گیرد تا ظاهر طبیعی و عملکردی حاصل شود. همچنین ملاحظات فیزیولوژیک، مانند تفاوت رشد و میزان نگهداری فولیکول‌های کاشته‌شده، بر پیش‌آگهی و ماندگاری نتیجه کاشت ابرو تأثیرگذار است.
کاشت ابرو به عنوان یک روش جراحی بازسازی و زیبایی، اندیکاسیون‌های مشخصی در حوزه درماتولوژی، جراحی پلاستیک و ترمیمی دارد. انتخاب بیمار بر اساس ارزیابی دقیق بالینی، شرح حال، سابقه بیماری و انتظارات درمانی انجام می‌شود. مهم‌ترین اندیکاسیون‌ها و کاربردهای بالینی کاشت ابرو عبارتند از:
آلوپسی آره‌آتا (Alopecia Areata): در موارد محدود و پایدار بیماری، امکان بازسازی ابرو وجود دارد.
آلوپسی سیکاتریسیل (Scarring Alopecia): شامل مواردی مانند لوپوس، لیکن پلان یا مورفه‌آ که پس از تثبیت بیماری و اسکار پایدار، می‌توان پیوند انجام داد.
آلوپسی آندروژنیک یا ارثی: افرادی با کاهش تدریجی تراکم ابرو به‌دلایل ژنتیکی و خانوادگی.
سوختگی حرارتی یا شیمیایی: ترمیم ابرو پس از آسیب حرارتی، الکتریکی یا شیمیایی به ناحیه فوقانی اربیتال.
جراحی‌های ترمیمی یا تروما: بازسازی ابرو در محل اسکارهای ناشی از جراحی، حوادث یا تصادف.
پیوند ابرو پس از برداشتن ضایعات پوستی: مانند کیست‌ها، تومورها یا زوائد مادرزادی (dermal nevus).
تریکوتیلومانیا (Trichotillomania):در بیماران با کنترل بیماری، امکان بازسازی ابروهای از دست رفته وجود دارد.
برداشت بیش‌ازحد ابرو (Overplucking): اصلاح‌های مکرر و مزمن ابرو که منجر به ریزش دائمی یا اسکار فولیکولی شده باشد.
عارضه جراحی قبلی یا پرتودرمانی: ریزش مو در اثر جراحی‌های مجاور یا درمان‌های پرتویی.
افزایش تراکم یا تغییر فرم ابرو: تقویت تراکم در افراد با ابروهای نازک مادرزادی یا افزایش جذابیت ظاهری.
اصلاح عدم تقارن مادرزادی یا اکتسابی: اصلاح تفاوت شکل یا تراکم ابروها.
تغییرات ناشی از پیری: بازسازی ابرو در افراد مسن که به‌صورت فیزیولوژیک دچار کم‌پشتی ابرو شده‌اند.
تکمیل بازسازی صورت، در بیماران تحت جراحی‌های بازسازی صورت، پیوند ابرو می‌تواند مکمل ترمیم پلک، پیشانی یا گونه باشد تا هارمونی آناتومیک و زیبایی بازیابی گردد.
پیوند ابرو به‌عنوان یکی از موفق‌ترین روش‌های بازسازی و زیبایی صورت شناخته می‌شود و در صورت انتخاب صحیح بیمار، رعایت تکنیک جراحی و مراقبت‌های مناسب پس از عمل، معمولاً نتایج پایدار و رضایت‌بخشی به دنبال دارد. اغلب بیماران پس از گذشت ۹ تا ۱۲ ماه از جراحی، به تراکم و الگوی رشد مطلوب دست می‌یابند. ابروهای پیوندی دارای رشد طبیعی بوده، قابلیت اصلاح و مدل‌دهی دارند و از لحاظ ظاهری تفاوت قابل‌توجهی با ابروی طبیعی نشان نمی‌دهند.
میزان موفقیت پیوند ابرو تا حد زیادی به عوامل زیر وابسته است:
طبق مطالعات منتشرشده در ژورنال‌های تخصصی جراحی ترمیمی و پیوند مو:
محتوای دانشنامه توسط واحد علمی کلینیک ایرانیان تهیه و به تایید پزشکان این مجموعه رسیده است.
زیبایی و سلامت تخصص ماست
در زیبا ۳۶۰ ، مجله زیبایی و سلامت ایرانیان، جدیدترین مطالب درباره تناسب اندام، مراقبت از پوست و مو، تغذیه و سبک زندگی سالم را بخوانید
کلیه حقوق این سایت برای « مجله اینترنتی زیبا ۳۶۰ » محفوظ است
طراحی و سئو شده توسط «آژانس خلاقیت کوانتا»
